Gallery Crawl

In de Rotterdamse Salon bewonderen we het beeldhouwwerk en de experimentele fotografie van Marcelle van Bemmel. Op de grote forse salontafel prijkt een hert met twee koppen en vijf poten. Op foto’s zien we vissen met lange vrouwenbenen. Van Bemmel vindt dat beeldende kunst onzichtbare emoties of ideeën kan overbrengen. Vijvers met lichamen, mysterieus belichte tuinen met gevleugelde hoofden. Belichting roept Mexicaanse sferen op.

Een boot vaart door een natuurgebied. Natuur is een bevreemdend centraal thema. Collage werkjes met slangen en zwaarden prijken naast een groot tableau met een glazenwasser die een blauwe verticale waterpartij glad strijkt. We lopen de trap op langs een avondlandschap en treffen op de eerste etage een grote hand van draden. Het meeste indruk maakt een vormenspel met boomstammen en een uitgelichte exit, verwevenheid met de natuur.

We missen de knuffels
Tussen de lelies genieten we van een spoken word performance door Amara van der Helst. Amara volgde een dansopleiding en zit nu op de schrijversschool in Arnhem. Haar voordracht bestaat uit drie thema’s. In Ritme zegt ze vaarwel aan de ratio en kiest voor samen in het donker. Haar voeten bonzen een Spaans ritme. Haar hand streelt de hals van de geliefde en bespeelt zijn ribben als een gitaar. ‘Bij jezelf blijven’ is de boodschap.

Woorden maken slechts barrières. In Mensenrechten komt ze tussen in een gevecht. De geslagen jongen schreeuwt om gelijkheid, om een opleiding en het vrije woord. In een korte pauze vraagt ze hoe het publiek de corona heeft beleefd. Er vallen woorden als ‘ we missen de knuffels’ tot ervaren van de tijdelijkheid. We missen dansen en cafés. Het laatste thema was Samenkomst. Ze ontvangt brieven van haar geliefde. ‘ De letters zijn door mijn ogen gekropen.’ Onze liefde was als fijn zand dat uit je handen glipt.

Ik wil voelen maar kan het niet. Het laatste bericht van de geliefde was enkele woorden op de achterzijde van een kassabon.’ Jij was mijn droom. In jouw droom was ik slechts een figurante.’

De Nomads of Sehnsucht
De zwervende Gallery, de Nomads of Sehnsucht, presenteerde een expositie die perfect aansloot bij de corona tijd. Nicole Hagesteijn verbeeldt kwetsbaarheid in haar fotowerk. Wie kijkt achter het oppervlakkige ervaart schoonheid en verschrikking. Haar natuurfotografie vertoont dit beeld, maar geeft tegelijkertijd troost.

Dieter Provoost werkt met de analoge camera. Zijn transities van gebouwen en mensen schreeuwen om liefde.

Leander Varekamp maakte foto’s van zijn vader. Wie is hij ? Hoe is hun relatie? De vergeetachtigheid  van vader versterkt de urgentie. Helma Vlemmings laat uitgebrande, uitgeleefde figuren zien en geeft ze tegelijk een grote schoonheid. Een tweede kans noemt ze het voor de underdog.