Het Verhalenhuis Belvédère streek neer in het van der Ploeghuis. 40 bewoners kregen een koptelefoon aangesloten op een zender die hartroerende verhalen ten gehore... Het Verhalenhuis in Noord

Het Verhalenhuis Belvédère streek neer in het van der Ploeghuis. 40 bewoners kregen een koptelefoon aangesloten op een zender die hartroerende verhalen ten gehore bracht. Het ging over de enorme leegte en de groene speel vlaktes van de gebombardeerde stad. Het was een walhalla voor de spelende kinderen. Ook toen al hadden de schoffies jeugdbendes die hun straat of buurtje beschermden tegen indringers. We hoorden verhalen over bloemen en bomen planten tussen het puin. E55 en C70, Expo en Floriade hebben volgens de senioren aan het woord een diepe indruk achtergelaten.

De kabelbaan was heerlijk en alles straalde vertrouwen in de toekomst uit. De eerste Surinamers en Kaapverdiërs werden door Hollandse families in de arm genomen en in de stad geïntroduceerd.

Als Surinaams meisje, herinnert zich een senior, was ze exotisch en de andere kinderen verdrongen zich om arm in arm met haar naar school te gaan.

‘ Er was heel veel werk’, vertelt een senior die als winkelmeisje werkte bij Termeulen.

‘ Ik deed eerst vakantie werk en dan kreeg ik een vaste baan. Het was heerlijk, een echt paleis.
Eerst werkte ik bij de souvenirs daarna bij de campingartikelen’. Ook Termeulen zelf komt aan het woord. Zijn concept haalde hij uit Amerika. Hij droomde van een grote open markt. Stien uit Crooswijk vertelt over de bustochten naar Den Haag en het vervangen van krotten door nieuwe huizen.

Met de hygiëne was het in de 70er jaren slecht gesteld. Er waren geen douches. In het zwembad springen mocht alleen na het douchen om al het vet van de kuiven weg te spoelen. Verhuizen naar de buitenwijken bracht heel wat kinderleed teweeg.

Een Surinaamse musicus houdt van het ritme van Rotterdam zijn stad. Waar ze ook vandaan komen, ze hebben de stad steeds mooier zien worden. Een alleenstaande senior kiest radicaal om boven de markthal te wonen. Een Kaapverdische ontvangt haar vriendin vol trots in de stationshal. ‘ Mijn Rotterdam.‘

De mannen mijmeren over 70- 71, Feyenoord wereldkampioen! Nu is het behelpen. Velen hebben het over het beeld van Zadkine. Geleidelijk wordt dat lege hart gevuld met multiculturele warmte. Rotterdam verandert steeds. ‘Rotterdam is niet te filmen, Rotterdam is echt.’

Het Verhalenhuis nam ook veel verhalen op uit Noord. Het is de bedoeling dit voort te zetten en het in van der Ploeg te programmeren.