Route du Nord experimenteel

De toon van de Route du Nord is al snel gezet als we de Vijverhofstraat binnenlopen en geconfronteerd worden met een snurkend varken in een ruimteschip, met prullaria op sterk water in de Carcheologie container en met een heus glazen huis. Al bij de ingang van de Vijverhofstraat 25 waar zowat alles geconcentreerd is treffen we resten van de hedendaagse tijd en wel honderden post its met de tekst: ‘Everything is going to be right.’ Dit is nog maar de vraag als we op een aanpalende video grote probleem ogen zien.

In de expositieruimte botsen we op een doolhof van spiegels. Onthutsende fotografie beklemtoont handen, armen en rug kromming door het skippen van andere lichaamsdelen. In een restricted area zit een ineengedoken vluchteling opgesloten achter traliewerk. Aan het hek hangt een bordje ‘Fre’. De laatste e ontbreekt. Is het een vingerwijzing naar de Belgische aanpak bij het Brusselse Noord station? De hele tentoonstelling is vrij conceptueel.

Directeur Eddy Kaijser en curator Yvonne de Jong openen de Route en wijzen op het experimenteel en vernieuwend karakter. De nieuwe Route is een geheel van kunst, performance en muziek. Renée van Trier geeft een prachtige performance. Haar lichaam staat in symbiose met haar schaduw op het scherm, die een jungle induikt die steeds kleiner wordt.

De plantenweelde wordt afgewisseld met een graffiti uur waarop Bye a Castle. Burgermannen met sigaretten in stripvorm ontlokken de danseres: ‘I recognize myself in you.’ No Lol spuwt het scherm. Na een ode aan de zon en een smekend ‘Smile to me’ breekt krankzinnigheid los. ‘Something is wrong with me’ schreeuwt Renée.

Het is dadaïsme in topvorm. De performance toont een wanhopige vrouw aan de telefoon en een masculiene dronkenmandans. Het einde is hoopvol als de danseres-performer in bodyshape en met hoge sopraanstem echo’s produceert die doordringen bij het publiek. De Route du Nord, daar wordt je ingezogen.