De wijk aan zet

Op initiatief van wethouder Kathmann kregen we een digitale conferentie vanuit Arminius. Volgens Kathmann moet de gemeentelijke organisatie grondig veranderen, de Rotterdammers moeten meer kunnen meebeslissen. De wijkmanagers krijgen niet geleverd door de gemeentelijke diensten waar ze om vragen.

Dat het anders kan bewijst de directe uitkering aan winkeliers op de Beijerlandselaan. De wijkagenda moet centraal komen te staan.

De wijk bestelt de diensten leveren.
Tegelijkertijd met de sprekers reageert het publiek digitaal. Waarom het bestel veranderen?

Kijk hoe het beter kan. Is de wijk als schaal niet te klein? Werkt de wijkmanager voor ons of voor de gemeente? Doe meer met referenda. Hoe geef je jongeren een plek?

Samen een proces aangaan
Oud wethouder Karakus komt aan tafel, hij werkt nu voor platform31 dat bestuursmodellen in binnen en buitenland bestudeert en kijkt wat je ervan kan leren. ‘Een bestuursmodel verschilt van participatie. Bij participatie gaat het om meedoen en mee beslissen’. Een inspirerend voorbeeld vindt hij Almelo waar bewoners budgetten krijgen waar ze zelf een invulling aan kunnen geven.

Waar kan de burger over mee beslissen? Karakus is kritisch: een derde van bewoners redt zich goed, een derde leeft in armoede en heeft wel andere zorgen, een derde vindt dat de overheid het maar moet regelen. Je moet kaders stellen over mee beslissen. Wie gaat over sloop – nieuwbouw? Is dit geen stadsbrede beslissing?

Het publiek reageert bijzonder kritisch. Els Leclercq  van TU Delft is al jaren betrokken bij participatie. De aanpak van een postzegel als metrostation Voorschoterlaan is een aanfluiting. We willen actieve en betrokken Rotterdammers maken, maar weten ze wel voldoende over bewonersinitiatieven? Naast IJburg maakt Amsterdam een nieuw eiland.

De ambtenaren willen dit realiseren binnen het budget, maar bewoners willen een duurzaam en sociaal eiland. Leclercq  vindt dat de diensten moeten gereorganiseerd worden en willekeur van ambtenaren wordt bestreden. Karakus wijst op een Belgisch experiment. Diverse projecten worden gepresenteerd en bewoners bepalen waar het geld aan wordt gegeven.

’Gemeente en bewoners doen het samen. We leven niet in parallelle werelden. Aan allerlei problemen werken we. Het gaat van coöperatie naar zelforganisatie.’ Karakus spreekt zich uit voor directe democratie. Geen vertegenwoordiging dus, maar samen een proces aangaan.

Het publiek reageert weer en Lot Mertens ( ambtenaar Woon Omgevingswet ) vat samen. In spelvorm wil ze een volle bingo kaart vullen met zinvolle items. Hoe vind ik mijn wijkagenda, doeners zijn ook bereid om te praten. Er zijn actieve bewoners genoeg maar je moet ze wel zien. Het probleem is niet het model maar een stadhuis dat niet luistert.

Agniesebuurt schuift aan
Nina Hooimeijer mede eigenaresse van Bird, Marvin Biljoen van de wijkraad en Diana Vergeer van Heliport schuiven aan.

Ze juichen de nieuwe bouwstenen toe: behouden van bewoners energie, luisteren en participatie bottum up.

Alle drie zijn ze enthousiast over de wijkraadsleden. Ze zijn niet gebonden aan politieke partijen, makkelijk benaderbaar en heel betrokken.

Toch zijn er nuances. Zo wil Diana samenwerking tussen de wijkraden. Heliport waar ze woont ligt op een kruispunt van drie wijken.

Nina van Bird is voor een brede dialoog. Vertegenwoordiging is eenzijdig. Ze wil een groep vormen die een afspiegeling is van de wijk. Ouderen, jongeren, ondernemers, multicultureel. Zo heeft ze ook haar personeel geselecteerd. Het geeft warmte, begrip voor elkaar en gezamenlijkheid. Nu worden ondernemers vaak gezien als overlast verkopers. Volgens Nina is een netwerk hebben belangrijk. Ze stelt ook de vraag : waar mag je over gaan?

Bij gebiedsplannen is zekerheid belangrijk, zeker voor ondernemers. Je investeert een miljoen, dan kan een plan niet om de twee jaar veranderen.

Je moet denken op lange termijn. Centraal bij meebeslissen is : ’Wat vind je in je wijk belangrijk.’