Muziek op de Rotte terras XL editie

Muziek op de Rotte was ook dit jaar een muzikale carrousel van de meest uiteenlopende muziekstijlen. Van braziliaanse songs, urban soul, van Beethoven tot Piazzolla, van eigentijdse jazz tot Mexiaanse mariachi, van hiphop tot soul en afrobeat. Er werd gespeeld met passie door fantastische muzikanten. Het muzikaal festijn duurde 4 dagen. De eerste dag stond in het teken van jong talent en steunde voor een groot deel op Cult North dat hierbij een stimulerende rol speelt.

Veel jonge mensen waren richting Noorderbrug gekomen. Sophie Nakou beet met haar warme stem de spits af.

Ze bracht mooie Braziliaanse songs. Sammie Sedano van Cult North verrast met hiphop.

Collt Stone liet zich als singer songwriter inspireren door de Beatles en Mac Miller. Kay Slice met zijn hiphop band zorgde voor een bom van enthousiasme op het grote terras.

Hij beweegt zich als een danser op het podium, wisselt hard en scherp af met meditatieve liedjes.

Slice is geïnspireerd door de Ghanese muziek. Hij kiest voor kracht zonder concessies. Vrijdag kregen we de Rotterdam Chamber Music Society, opgericht door een solo klarinettist van het Rotterdams Philharmonisch. De bedoeling was jong talent podium ervaring te geven.

Hun optreden kon dan ook rekenen van een warm applaus van een klassiek minded publiek. Gitarist Gustavo doet me wegdromen naar zijn boerenland in Uruguay. We dansen op onze billen op zijn dorpsfeest.

De hoofact van de avond is het Matangi Quartet met Carel Kraayenhof die het eerste Muziek op de Rotte op de kaart zette. Carel is vrijgevochten en visionair, maar beroert ook ons gemoed.

De muziek van Astor Piazzolla die het Quartet ten berde brengt is geïnspireerd door klassiekers als Bartok en Stravinsky. Beethoven En Piazzolli werden afgewisseld. Leuk was de communicatie met het publiek.

Zaterdag blijft het publiek binnenstromen op de terrassen van Muziek op de Rotte. Het middag programma begint met Vivecka.

Met open armen zingt deze Rotterdamse artieste van Latin tot Caraïbisch, van jazz tot soul, van reggae tot pop. Newjamm zijn vijf op elkaar ingespeelde muzikanten.

Ze spelen klassiekers en een spannende mix van vernieuwende muziek. Uit een heel andere wereld komt het Iraanse Jansouz Collective met dikbuikige krulinstrumenten en electronic modular. Ze spelen melancholische nummers en gaan over tot enerverend ritmespel.

Bellita Carol liet zich inspireren door Whitney Houston en Mariah Carey.

Ze zingt warme liedjes over liefde  en empowerment en weet ons hart te raken.

Ramon Valle, de Cubaan met de memorabele melodieën, zorgt voor een bijzondere wake-up. Zijn virtuoze pianospel tovert je in een andere wereld.

Het absolute hoogtepunt van de avond is Tabanka.

Een zevenkoppige Kaapverdiaanse band in schitterende witte kleding met Kaapverdische accordeon, elektrische gitaren, drum, wonderlijke schelpen en soepele dansers.

Ze brengen de dansmuziek uit Kaapverdië, deze jongens uit Sant Nicolaus. De stormende show leidde tot kreten, meezingen en de laatste tien minuten tot een complete ontlading. Accordeon speler en gitaristen mengden zich met het dolenthousiaste publiek. Er was plaats te weinig en gekeken werd van achter het hekwerk en van bovenop de Noorderbrug.

Van Mexicanen tot Eric Vloeimans
Zondag is de slotdag met de Tai Chi Chuang van onder de Hofbogen.  Zij zorgen voor een meditatief moment. Natural Blend, vier enthousiast zangers, zingen a capella echte Barbershop muziek. Alexander van Popta verrast ons met virtuoos pianospel.

Ook zijn drummer is een fenomeen. Samen met de bassist en de gitarist zorgden ze voor spontaniteit en improvisatie. Los Mezcales spelen mariachi, Mexicaanse dansmuziek.

Naast mainstream nummers horen we spetterende solo’s viool, gitaar, gitaron en trompet. Het ensemble is schitterend in hun originele outfit. Het slotakkoord is voor Eric Vloeimans, de legendarische trompettist.  Hij was vergezeld van een Belgische accordeonist en een onovertroffen cellist. Vloeimans verbindt de diverse muziekstukken met humorvolle intro’s.

‘Als James Bond Jörg had horen spelen was hij vast cellist geworden. Het trio heet Olivers Cinema omdat ze beeldende en filmische muziek spelen. De accordeonist improviseert, de cellist strijkt lenig en de trompet geeft het fluwelen geluid.

Ze spelen gevoelige nummers naast een regelrechte furie. In zijn originaliteit een mooie afsluiting, waarvoor een staande ovatie van een stampvol terras XL