Musical in Operadagen

Tijdens de Operadagen werd de musical Antropoceen gespeeld door Club Gewalt op het luchtpark op Station Hofplein. Het stuk begint met een bont gezelschap van cowgirls in glitterpakken, een kikker en de mens met rugzak en pet van het vreemdelingenlegioen. De mens toert op een soort scootmobiel door het Hollandse polderlandschap met zijn dijken en molens. Plots wordt het landschap overspoeld door metershoge golven.

De zee verschijnt in de vorm van een schaars geklede dame met aangehaakte blauwe lakens. Ze spreekt de mens aan op zijn verantwoordelijkheid : Overbevissing, booreilanden en de plasticsoep bedreigen de oceanen. Mosselen kunnen geen schelpen meer vormen. De gigantische CO2 productie moet door het water opvangen worden wat leidt tot opwarming en vernietiging van de koraalriffen.

Geloof in inventief talent
De mens aangemoedigd door de glittergirls gelooft in het eigen inventief talent. Voor alles is er een technische oplossing. Opslag van CO2, zonnepanelen, spiegels in de woestijn die de zonnestralen terug kaatsen, plantaardig eten, afscheid nemen van fossiel, de Tesla voor de deur en de raket naar mars.

Herstel van het dierenrijk door gen technieken. Waarom al dat doemdenken? We hebben toch internationale overeenkomsten tegen klimaatopwarming.

Moeder aarde aan het woord
Maar het gaat niet snel genoeg. De doelstellingen worden niet gehaald. Steeds verschijnen uitstervende diersoorten. 2000 jaar oude Sequoia’s verpulveren. Moeder aarde, Gaia, verschijnt in de vorm van een zwangere vrouw. Ze schetst een geschiedenis van 4,6 biljoen jaren.

Een waterstofexplosie, een vuurbal, een ijsbol, de vorming van de aardkorst, de dampkring, zuurstof, ontstaan van eencelligen, de ontwikkeling van meercelligen, het scheuren van de korst en het ontstaan van de continenten, de dinosaurussen, het Holoceen, het Pleistoceen.

Het Antropoceen is een korte tijdspanne in een lange ontwikkelingsgeschiedenis. Wees niet bang, de wereld draait door, dat doet hij al lang. Ook zonder de mens.

We beleven de Apocalyps, torenhoge zeeën en spuwende vulkanen. De mens lijkt te sterven. Hij die nooit dacht aan zijn medemensen maar zich enkel inzetten voor een kleine groep met macht en centen.

Hij die nooit achteruit keek. Toch krabbelt hij weer even op. Het is een boodschap van de stervende aan het publiek.

Kap met het traditionele wereldbeeld. Doe aan zelfreflectie. Het publiek 175 man sterk blijft netjes op de billen zitten, op een staande ovatie na. Gaia is een fantastische zangeres.

Ook de hoofdrolspeler haalt alles uit de kast. De koren zijn schitterend. De muziek weet werelden op te roepen. Sommige stukken zijn iets te lang uitgesponnen. Al bij al was het een belevenis, maar vooral een wake up appél.