OUDE LIEFDE ROEST NIET, maar slijt wel

We schrijven ongeveer 1962 / 63 als Rob Kanaar met zijn twee vaste vrienden Theo en Jaap zoals altijd met z’n drieën op avontuur verzeild raakt in Rotterdam Noord in de Noordmolenstraat. Daar zit op dat moment een’ kegelbaan’, voor hen iets nieuws dat nodig bezocht dient te worden. ’We stappen naar binnen en zien een kleine bar met twee al wat oudere mensen, die achter in het pand vier op bowlingbanen gelijkende vlaktes tonen. Hoewel er duidelijk boven is aangegeven dat afgerekend dient te worden aan de bowling kassa spreken we hier toch echt over een heuse kegelbaan.

We maken kennis met het vriendelijke echtpaar Meertens dat ons de regels van het spel en de regels van het huis duidelijk maakt. En dan gebeurt het. Op een avond ( we zijn inmiddels een soort van vaste klanten ) komt één van de dochters van Maarten & Maria ( naar later blijkt Marijke ) de kegelclub binnen! Phoe denk ik die is leuk!! Maar helaas werd zij begeleid door een jongeman die ik op het eerste gezicht beslist niet mag. ( jaloers ? ik weet het niet )

Wel merken mijn maatjes dat ik diep onder de indruk ben van deze telg uit de Meertens familie. Ik raak inderdaad verliefd en krijg een zéér vriendschappelijke relatie met Marijke. Deze relatie houdt nog jaren stand tot zelfs nadat we beide een ander als partner getrouwd hadden. Goed maar zoals dat dikwijls gebeurt raken we elkaar kwijt, Marijke wordt moeder en ik word vader, maar niet van dezelfde kinderen.

Het contact verwaterd en we horen of zien elkaar nooit weer.’ Inmiddels is het 2018, Rob Kanaar werkt als assistent met de auteur / journalist Joris Boddaert sinds 2007 aan de 5 delige boekenserie Rotterdamse Café ’s . Op 12 maart dit jaar zal in het restaurant Courzand op Heijplaat deel 4 worden gepresenteerd. Helaas wordt Rob een week daarvoor door de griep thuis gehouden maar zijn Joris zorgt ervoor dat hij het boek op 9 maart al in kan zien en bestuderen.Op bladzijde 37 valt zijn oog op het artikel Café Meertensen doordat dit nu niet een alledaagse naam betreft zoals Jansen of van Dijk verdiept hij zich in de tekst.

Zijn hartslag loopt op als hij leest dat een zekere Marijke Meertens Joris heeft benaderd naar aanleiding van een in krant geplaatste oproep i.v.m. oude Café foto’s. Dit is wat men noemt toeval, ‘Meer dan 55 jaar niets meer van elkaar vernomen en nu zie ik dat Joris bij haar thuis de beschikbare foto’s is wezen ophalen! Weer jaloers ?’

Daags na de presentatie in Courzand treffen Joris en Rob elkaar in de studio in Schiebroek vanwaar ze de verzending van de boeken gaan aanpakken. Op zijn verzoek vertelt Joris de gang van zaken m.b.t. het bezoek aan Marijke M in 2015. Gelukkig heeft hij haar adres en telefoon nog ergens op papier gekladderd en na enig speurwerk zelfs terug gevonden . En omdat zij tevens één van de vele intekenaars is moet daar natuurlijk ook het bestelde exemplaar worden afgeleverd.

Een schone taak voor de medewerker van de auteur. We overleggen kort hoe dit aan te pakken. Joris neemt per telefoon contact op met Marijke en vraagt of zijn medewerker gelegen komt om het boek even aan te reiken. Dat is géén probleem,’ Ik stap in de auto en snel naar Hillegersberg-Schiebroek. Aangekomen op de plaats delict wordt er op mijn aanbellen niet gereageerd, zij blijkt in de tuin aan ’t werk.

Gelukkig ben ik ook in het bezit van zo’n vreselijk mobieltje en heb haar even later aan mijn oor. Ik kom eraan zegt zij, waarop ik nog roep ‘ Niet schrikken hoor!’ Dan opent Marijke de deur en staan we na 55 jaar wéér oog in oog ! Hoe vreemd zo’n ervaring is, kan ik u niet uitleggen. Leuk, spannend, eng, allemaal woorden die niet voldoen aan de sfeer.Het was in ieder geval prettig om elkaar even te zien en te spreken.

Maar dan komen er later de vragen die we hadden willen stellen maar niet deden, dus gebeld en afgesproken. Beide de 70 gepasseerd en dan een date !De bekende vlinders zijn gevlogen, daar is ook géén behoefte meer aan als je volgend jaar je 50 jaar huwelijk herdenkt. We kletsen ruim 4 uur lang in het dart Café ’t Viaduct bij. Dat was top maar toch nog te kort. Daarom gaan we voor een tweede keer de laatste vragen proberen te stellen en/of te beantwoorden. Tot slot kan ik concluderen, dat toeval niet bestaat.
Rob P. Kanaar.
rpk@dieetgoed.nl