Imeldaschool zet in op aanpak van armoede en kansengelijkheid

Elk kind moet de kans krijgen om mee te kunnen doen aan sport, cultuur en op school. Voor kinderen uit een gezin met een laag inkomen heeft de gemeente Rotterdam extraatjes beschikbaar. Deze extra steun kan voor die kinderen net het zetje zijn naar wél kunnen meedoen.

Om de ouders met een krappe beurs te ondersteunen is de Imeldaschool, samen met vijf andere scholen, een proef gestart met een medewerker kansengelijkheid.
“We moeten niet moeilijk doen over het woord ‘armoede’. Het hoeft geen taboe meer te zijn.”

“Als een kind in deze tijd van het jaar zonder winterjas naar school komt, dan gaan bij ons al snel de alarmbellen af”, vertelt Miran Jakirovic, directeur van de Imeldaschool. We spreken Miran en adjunct-directeur Roos van Harten over het onderwerp ‘armoede’ en over de rol van de medewerker kansengelijkheid daarin.

Lockdown

Roos: “Tijdens de lockdown vingen we ook signalen van armoede op, doordat het onderwijs volledig digitaal ging. Zo werden we geconfronteerd met de realiteit dat veel kinderen thuis geen computer of laptop hebben. Wij hebben ervoor gezorgd dat alle kinderen zonder computer tijdelijk thuis een computer kregen zodat ze online de lessen konden volgen.

Door de lockdown konden we ook digitaal achter de voordeur komen. En dan zie je al snel dat een kind geen bureau heeft of zelfs geen bed. Of dat er in sommige huishoudens geen koelkast staat. Ja, dat is schrijnend. Dit zijn duidelijke signalen die normaalgesproken niet zichtbaar zijn. Dit zijn situaties waarin we de ouders willen helpen.”

Medewerker kansengelijkheid

In haar functie van medewerker ouderbetrokkenheid heeft Sharla Mohan vanuit de Imeldaschool al veel directe contacten met de ouders. Ze heeft met hen gesprekken over kinderen, opvoeding, thuissituatie en als het nodig is ook over hun financiële situatie.

Sharla: “Mijn eigen kinderen zaten vroeger op deze school, dus ik ben zelf ook begonnen als ouder. Nu doe ik al 22 jaar dit werk, omdat ik zie dat het zo nuttig is.

Ik woon nog steeds in deze buurt, dus ik zie en hoor veel, ook buiten de school. Ik spreek de ouders op straat en of in de supermarkt. Soms ga ik bij ouders thuis langs om te kijken hoe het gaat en of we iets als school kunnen doen.”

Roos: “Ook tijdens de coronaperiode was Sharla’s rol goud waard, want daardoor hielden we veel beter zicht op de situatie van de kinderen. Deze rol willen we graag voor Sharla uitbreiden. Door haar jarenlange ervaring is de nieuwe functie medewerker kansengelijkheid dan ook Sharla op het lijf geschreven.”

Structureel

Miran: “In deze proef gaan we als school nog bewuster om met armoedebestrijding en gelijke kansen. Er is veel verborgen armoede. Er ligt een taboe op armoede en er is veel schaamte. Maar we moeten niet moeilijk doen over het woord ‘armoede’. Het gaat erom dat we kijken hoe we kunnen zorgen dat ouders met een krappe beurs structureel worden geholpen.

Sharla’s rol als medewerker kansengelijkheid wordt in deze proef groter. Haar rol is echt onmisbaar en cruciaal. Zij wordt de spin in het web. Ze gaat met ouders in gesprek over de mogelijkheden om hun situatie structureel te verbeteren.

Ze wijst de ouders op de extraatjes van de gemeente, zoals een jeugdtegoed voor schoolspullen, een laptop of sportartikelen. Ze helpt ouders bij het aanvragen van een vergoeding voor cultuur- of muzieklessen bij het Jeugdcultuurfonds of voor sportlessen bij het Jeugdsportfonds en voor andere kindgebonden regelingen.

Sharla leert de ouders om zelfstandig naar de instanties te gaan waardoor hun zelfredzaamheid wordt vergroot.

Op deze manier willen we dat de thuissituatie voor ouders en kinderen rustiger wordt. We gunnen het de kinderen dat er genoeg rust in huis is om te leren.”

Roos vult aan: “Als de kinderen thuis lekker in hun vel zitten, gaat het op school ook beter.”Roos en Miran zijn ze het erover eens: “Iedere school in de binnenstad zou eigenlijk fulltime een medewerker kansengelijkheid moeten hebben!”